Η μυσταγωγία της ομορφιάς: Μάσκες προσώπου (και μια μικρή, προσωπική ιστορία)

Όταν ήμουν μικρή, γύρω στα 19-20, χρησιμοποιούσα «φιρμάτα» και ακριβά καλλυντικά. Δεν υπήρχαν τότε και τόσες πολλές εναλλακτικές επιλογές, εκτός από ορισμένα «βιομηχανικά» όπως κάτι κρέμες Nivea ή της  Johnson&Johnson. Δεν υπήρχε internet, δεν ήξερες πού να ψάξεις και τα μικρά καλλυντικάδικα σού πουλούσαν κάτι κρέμες περίεργες, αγνώστου προελεύσεως.

Τότε, αρχές δεκαετίας του 1990, είχε ανοίξει το πρώτο Hondos Center στον Πειραιά και αποτελούσε μια καλή πρώτη ιδέα για το τι εστί «καταναλωτικός παράδεισος». Μπορούσες να για πρώτη φορά να βρεις συγκεντρωμένες όλες τις μεγάλες ξένες μάρκες, κυρίως γαλλικές, πάντα γαλλικές ήταν η προτίμησή μου εδώ που τα λέμε, Cristian Dior, Lançome, Chanel, Guerlain, Yves Saint Laurent, Clarins και λοιπά, που μέχρι τότε έπρεπε να περιμένεις μήπως πάει κανένας γνωστός σου ταξίδι στο εξωτερικό για να του ζητήσεις να σου φέρει καμιά κρεμούλα. Είχε και αμερικάνικες: Clinique, Max Factor, Helena Rubinstein, Elizabeth Arden, Esteé Lauder, πάντα με μεγάλες αφίσες και καλύτερες προσφορές από τις γαλλικές εταιρείες, αλλά με χαμηλότερο status – ή έτσι μου φαινόταν τουλάχιστον, με εξαίρεση ίσως την Esteé. Τα ελληνικά καλλυντικά ήταν λίγα και είχαν αποκλειστικά προϊόντα μακιγιάζ, κυρίως Seventeen θυμάμαι, και περιορίζονταν στον πάνω όροφο, στα «ευρείας κατανάλωσης».

Σ’ εκείνον τον παράδεισο, λοιπόν, της οδού Δραγάτση, που αργότερα έσπασε σε δύο καταστήματα και μεταφέρθηκε σε άλλα σημεία του Πειραιά, οι αντιπρόσωποι των μεγάλων εταιρειών, λαμπερές, καλογυαλισμένες, ήδη από τότε όχι πολύ ευγενικές, αλλά καλοντυμένες και πάντα πολύ βαριά αρωματισμένες και βαμμένες, έμοιαζαν με πάλαι ποτέ βασίλισσες ομορφιάς που ήταν σε θέση να σου αποκαλύψουν τα πολύτιμα μυστικά της ενυδάτωσης, της αντιγήρανσης, του σωστού τόνου κραγιόν, αν είχες αρκετά χρήματα να ξοδέψεις και αν δεν είχες αντίρρηση να ακούσεις για λίγο τη φλυαρία τους.

Όλη εκείνη η εποχή είναι για μένα συνδεδεμένη με ένα και μοναδικό προϊόν: μία ενυδατική μάσκα της Lançome. Μου φαίνεται απίθανο αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι το όνομά της. Ήταν σε ένα απλό, ροζ σωληνάριο και η υφή της ήταν σαν μια πλούσια ροζ-λευκή κρέμα. Την άφηνες στο δέρμα να απορροφηθεί και μετά την ξέπλενες με νερό.  Η μυρωδιά της ήταν καταπληκτική και τα αποτελέσματά της απίθανα. Βέβαια, στα 20 δεν έχεις πραγματική ανάγκη βαθιάς ενυδάτωσης και φροντίδας, αλλά θυμάμαι την απίστευτη απαλότητα του δέρματός μου μετά την εφαρμογή, την περιποίηση και τη φροντίδα που πρόσφερε αυτή η μάσκα. Τη χρησιμοποιούσα για περίπου τρία χρόνια. Κάθε δύο με τρεις μήνες που μου τελείωνε, πήγαινα στον πάγκο της Lançome και την ξαναζητούσα: «θα ήθελα την ροζ, ενυδατική μάσκα, στο σωληνάριο». Ίσως γι αυτό δεν θυμάμαι το όνομά της σήμερα.

Κάνω μια μικρή παρένθεση: πριν από είκοσι χρόνια, όλα ήταν πιο απλά, ακόμα και στις καταναλωτικές μας συνήθειες. Προφανώς αυτό είχε να κάνει με τις λιγότερες διαθέσιμες επιλογές αλλά και με το σχεδόν ανύπαρκτο marketing. Τα best-selling προϊόντα ήταν αυτά που γίνονταν διάσημα via word of mouth, από τη διαφήμιση από στόμα σε στόμα, βάσει της αποτελεσματικότητάς τους. Η διαφήμιση προϊόντων ομορφιάς ήταν περιορισμένη στα λίγα γυναικεία ιλλουστρασιόν περιοδικά που κυκλοφορούσαν, έτσι βασιζόσουν στις γνώμες που άκουγες για μία εταιρεία, στο πρεστίζ της ή στις δοκιμές που ήσουν διατεθειμένη να κάνεις. Εμείς ας πούμε, ξέραμε τότε τη Lançome ως κορυφαία εταιρεία γιατί τη χρησιμοποιούσε η μαμά της κολλητής μου τότε: ο άντρας της ήταν ναυτικός και πάντα της έφερνε τα πολύτιμα βαζάκια από το εξωτερικό. Ξέραμε τη Max Factor με το απίθανο cake makeup της και την Esteé Lauder γιατί κάθε φορά που ταξίδευε ο πατέρας μου στην Ευρώπη, έφερνε από τα αφορολόγητα τέτοια σετάκια για τη μαμά μου και τη θεία μου, πάντα μαζί με κάποιο άρωμα Nina Ricci. Οι beauty editors ήταν ανύπαρκτες, οι εταιρείες λίγες και οι beauty bloggers… προϊόν επιστημονικής φαντασίας.

Τι απογοήτευση ένιωσα όταν πήγα μια μέρα στο Hondos Center να πάρω τη μάσκα μου, καθώς ετοίμαζα βαλίτσες για της διακοπές μου, και η πωλήτρια με ενημέρωσε ότι η εταιρεία είχε καταργήσει αυτό το καταπληκτικό προϊόν! Μου είχε φανεί χαζό, δεν το καταλάβαινα και δεν ήθελα να πάρω τίποτε άλλο. Τελικά, αγόρασα τη μάσκα Hydra Intense, η οποία κυκλοφορεί μέχρι σήμερα, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Η υφή της ήταν ένα παχύ υπόλευκο gel, που κολλούσε στο δέρμα και δεν ξέρω αν ενυδάτωνε ή δεν ενυδάτωνε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν άφηνε το δέρμα τόσο απαλό, περιποιημένο και όμορφο σαν την προηγούμενη. Μετά από τρεις χρήσεις, τη χάρισα στην κολλητή μου και έμεινα για λίγο ακόμα πιστή στη εταιρεία, αγοράζοντας κυρίως κρέμες προσώπου. (Θυμάμαι την Hydra Zen ή κάπως έτσι, λευκό βάζο με πράσινο καπάκι,  με «έλαιο από κόκκους σταφυλιού», άλλο εξωτικό συστατικό της εποχής που σήμερα χρησιμοποιείται ευρέως στην κοσμετολογία). Αργότερα περιπλανήθηκα σε άλλες εταιρείες αλλά αυτήν την αίσθηση εκείνης της μάσκας δεν την ξαναβρήκα ποτέ. Μία που πλησίαζε κάπως ήταν η Biosource της Biotherm που έβαζα για χρόνια, πολύ καλή πράγματι αλλά όχι «αυτή».

Βεβαίως, εκείνη η ακριβή, πολύτιμη, ενυδατική μάσκα μού έμαθε κάτι παραπάνω από το τι σημαίνει βαθιά ενυδάτωση. Είχε να κάνει με τη διαδικασία της φροντίδας, την προετοιμασία: κάθε Σάββατο που θα βγαίναμε έξω, κάναμε μάσκα από το απόγευμα, συχνά παρέα με την κολλητή: πρώτα καλός καθαρισμός με γαλάκτωμα, λοσιόν και peeling (τα gel καθαρισμού τότε ήταν γενικά πολύ «σκληρά» και απευθύνονταν σε κορίτσια με πολύ λιπαρό δέρμα), και μετά απλώναμε τη μάσκα και ξαπλώναμε για κανένα εικοσάλεπτο, με κλειστά τα μάτια και χωρίς να μιλάμε, αναλογιζόμενες πόσο λαμπερές και όμορφες θα φαινόμασταν το βράδυ.

Αργότερα, η παρεϊστικη διάθεση ατόνησε, μεγαλώσαμε, πιάσαμε δουλειές, είχαμε άλλα ωράρια και όλα αυτά, αλλά η μυσταγωγική διαδικασία της μάσκας κάθε Σάββατο απόγευμα παρέμεινε. Το ίδιο και η αίσθηση αγοράς μιας μάσκας ή ενός άλλου ελκυστικού προϊόντος που λειτουργεί. Άλλαξαν βέβαια, οι καταναλωτικές μου συνήθειες, από τότε: σήμερα δεν ξοδεύω πολλά χρήματα σε «φιρμάτα» καλλυντικά, ψάχνω εναλλακτικές λύσεις, ψάχνω περισσότερο τη σύσταση και το «ποιόν» της εταιρείας αλλά εξακολουθώ να λατρεύω τις μάσκες προσώπου. Ενυδατικές, καθαριστικές, απολεπιστικές, θρεπτικές, ημέρας, νύχτας, όλες! Ίσως γιατί με συνδέουν με μία εποχή πρώτης νεότητας που πέρασε, ίσως γιατί ακόμα με νοιάζει να είμαι όμορφη και λαμπερή κάθε Σάββατο βράδυ, ακόμα και όταν δεν βγαίνω από το σπίτι!

Αυτή η ανάρτηση ξεκίνησε στο μυαλό μου ως beauty review για τις μάσκες που έχω σήμερα στο ντουλάπι μου αλλά βγήκε κάπως νοσταλγικό και δεν θέλω να το χαλάσω. Θα ακολουθήσει άλλο, πιο πραγματιστικό και πιο σημερινό!

Un abrazo fuerte