Το ειρωνικό, σκληρό αλλά και σε πολλά σημεία λυρικό μυθιστόρημα του Πιέρ Μερό με τίτλο «Τα θηλαστικά» καταπιάνεται κυρίως με την οικογένεια, μ’ αυτή την τάση άραγε ή εμμονή; των θηλαστικών να δημιουργούν συγκροτημένες ομάδες και δεσμούς μεταξύ των μελών τους οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις δε λύνονται ούτε με το θάνατο. Ο «θείος», ο βασικός πρωταγωνιστής του Μερό, την ιστορία του οποίου αφηγείται ο ανιψιός του, είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς του. Έχοντας στο ενεργητικό του έναν αποτυχημένο γάμο με μια Πολωνέζα, αρκετές απολύσεις από ελπιδοφόρες δουλειές αλλά και βεβαιωμένο αλκοολισμό, προσπαθεί να ενταχθεί μέσα στο πλαίσιο των προσδοκιών της οικογένειάς του και των κοινωνικών προτύπων. Η προσπάθειά του αυτή μοιραία στέφεται από αποτυχία, ξανά και ξανά, κυρίως γιατί ο «θείος» έχει επιλέξει ως φυσικό του χώρο το περιθώριο των προσυμφωνημένων συμβάσεων.
Ο «θείος» θα ήταν αντι-ήρωας αν είχε διάθεση να είναι οτιδήποτε. Περιφέρεται τις νύχτες στα μπαρ αφηνόμενος στην τυχαία παρέα νεαρών κατεστραμμένων γυναικών και γράφει ποιήματα για όσες έχει αγαπήσει. Τραγικός μες τη μοναξιά και τη διαύγειά του, παίρνοντας ως αφορμή τις ατελείωτες δουλειές που αλλάζει, τους εφήμερους έρωτες που ζει αλλά κυρίως την μεγάλη ήττα της επιστροφής στο πατρικό του, καθώς όντας άνεργος δεν μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του, ο ανώνυμος αυτός «θείος» σχολιάζει ολόκληρη τη σύγχρονη δυτική κοινωνία: τους ψυχαναλυτές που δεν είναι άλλο από κουτιά παραπόνων, το μεγαλείο της παρηγορητικής τέχνης στις πέντε το πρωί, την υποκρισία της επιχειρηματικότητας και της δημοκρατίας, τους νεόπλουτους αμαθείς εκδότες, τις ροζ τηλεφωνικές γραμμές, τη νοοτροπία των στελεχών μεγαλοεπιχειρήσεων και το πρεστίζ που τους προσδίδει η πρόσληψη ενός άπραγου βοηθού, τη σύγχρονη αρχιτεκτονική που βρίσκεται σήμερα «στα χέρια δολοφόνων», τα παιδαγωγικά μοντέλα, τους βολεμένους εκπαιδευτικούς και τη βία στα σχολεία.
Διαβάστε τη συνέχεια της κριτικής στα Κεφαλονίτικα Νέα, εδώ.
la impresionista 